De zee aan het strand van Camperduin wil graag dat we komen. Ze wenkt ons met haar golven. Het strand van Camperduin ligt erbij zoals een perfect strand erbij moet liggen: geel, rul, zon aanbiddend. 70 deelnemers van deze etappe doen rustig waarvoor ze gekomen zijn. Met knijper, zonder knijper, met zak, zonder zak, solo, met collega’s, als echtpaar, een enkel kind. In elke hoedanigheid verschijnen mensen die van de zee houden aan de startstreep. Elke dag opnieuw ontstaan er een kopgroep, een middengroep en zijn er de hekkesluiters. Vijf dagen loop ik mee met de Beach Cleanup Tour, vijfmaal als hekkesluiter. Ik heb dus een goed idee gekregen van het soort mensen dat zich in de achterhoede verzamelt. Het zijn de solisten, de dromers, de detailkneuters, de mensen die er niet op uit zijn aandacht te trekken. Ze speuren het strand vlak voor hun voeten af naar wat er wel en niet thuishoort en verstaan de kunst van het opgaan in de natuur. Daar hebben ze verstand van. Ze porren met hun grijper het wier om en halen er een stuk visnet uit. Als ze denken dat niemand hen ziet steken ze het triomfantelijk de lucht in.
Als de dag vordert en de zon feller schijnt, loopt etappe 20 te genieten. Wat jij niet ziet, zie ik weer wel. Wat word jij handig met die grijper, die ik juist zo verfoei. Voelen wil ik, het zand, het wier, het touw, het rogge-ei en zelfs de parafine en de plastic elementjes die hier niet geboren zijn.
Etappe 20 golft over het strand totdat we rond het late middaguur aankomen in Bergen aan Zee. Daar kruipen we bij elkaar op een bank of stoel, laten de zon ons kussen en happen in een biertje of iets anders nats. 500 kilo halen we op.
Veel blije gezichten. Elke dag weer. Een mooie, stille etappe is dit. Geen ‘potje met vet’ in de bus, maar rust. Moe van alle kniebuigingen, de wind en de zon op ons hoofd.
Dag Noordzee! Dag stoere, ruige Noordzee! Ik mis je nu al.
– Tekst: Monique Beute –