‘Ohh, waar ben ik aan begonnen??!!’ dacht ik vanochtend nog. ‘Waarom heb ik mij VRIJWILLIG nog een éxtra dag opgegeven voor de Beach Cleanup?’
Dat Floris van Hest, directeur van Stichting De Noordzee, mij vlak na mijn -dan alweer 7e- aanmelding ‘Kilometerkoningin’ had genoemd, streelde natuurlijk mijn ego, maar was dit nu echt wel zo’n goed idee?
Ok, niet denken maar doen! Zo koud en nat als het vorige week dinsdag in Zeeland (etappe 3) was, zal het vandaag heus niet zijn. Ik ben toch al verkouden. Het is maar regen. Ik kan vanavond weer douchen. Mijn gympen drogen wel weer.
‘ALLES KOMT GOED!!’, neem ik mezelf voor.
Wanneer ik bij strandpaviljoen Fonk aankom & de miezer al lekker bezig is, zijn Marloes (eventmanager), Micaela (communicatie) en Marijke (projectleider Schone Zee) dat ook.
Terwijl we alle spullen uit de tourbus naar binnen sjouwen en de inschrijftafels klaarmaken, komt de eerste deelnemer al binnen. Het is dan pas iets over negenen. ‘Dat is nog eens gemotiveerd’, denk ik, en ga vlug verder met uitpakken en organiseren. Er hebben zich 250 man opgegeven voor deze etappe, dus snel-snel-snel, voordat de rest letterlijk en figuurlijk binnendruppelt, dient wel alles geregeld te zijn.
‘Ah, daar zijn nog meer vroege vogels’, denk ik terwijl de deur weer open zwiept. Door de regenpakken, capuchons en natte gezichten herken ik ze even niet, maar het blijken Floris, Merijn en twee vrijwilligers Tako en Jonne.
Merijn, initiatiefnemer van de Beach Cleanup 4 jaar geleden (en bij Stichting De Noordzee tevens fondsenwerver), is de etappe-coördinator van vandaag.
Hij bespreekt al vrij direct met ons een plan B, terwijl we elkaar nauwelijks kunnen verstaan omdat de regen inmiddels met bakken uit de hemel valt.
‘Plan B! Hoera! Goed idee!’ Hier had ik stiekem op gehoopt…
‘We gaan gewoon lopen!’ begint Merijn.
‘Oneeeee…..’ denk ik.
‘.. en dan polsen we rond 12 uur even bij de groep hoe het gaat. En gaat het niet, dan lopen we terug naar Fonk en doen we hier de borrel. Valt het mee en is de stemming goed, dan lopen we zoals gepland door naar Wassenaar en borrelen we bij de Zeester.’
Ok, goed plan! En oeps,… snel naar de inschrijftafel, want daar komen weer wat deelnemers.
‘Goedemorgen!! Welkom!! Goed dat jullie er zijn!! Ja, lekker weertje, hè?’
Hoe vaker ik het zeg, hoe meer zin ik in de dag krijg. Want wow, wat veel mensen, wat een bikkels. Who cares dat het regent?! We gaan het gewoon doen!!
‘Goedemorgen, welkom! Heeft u zich ingeschreven? Neemt u gerust van alles wat hier ligt mee: WNF boekjes, aanspoellijst, kaarten, pet, koek, oh, en hier alvast een vuilniszak, daar koffie en thee…. Ah, goedemorgen, welkom! Heeft u zich al ingeschreven? Ja, lekker weertje, hè?…’
En dan is de tent opeens vol en ben ik trots op iedereen die hier is.
Floris verwelkomt de groep en geeft het woord aan Emilie van het WNF. Gepassioneerd vertelt ze over al het moois dat leeft in en rond de Noordzee.
Georgina van de Dutch Shark Society vertelt vervolgens welk soort haaien en roggen er in de Noordzee leven en wat je hiervan terug kunt vinden op het strand: eikapsels!
Merijn vervolgt met het verloop van de dag, inclusief plan B en dat er onderweg leuke goodies te winnen zijn: wie als eerste een roggenei vindt, een haaienei of een wulkenei krijgt een leuke prijs! Hop, daar pakt een aantal nog even de aanspoellijst van de inschrijftafel.
En wie geen aanspoellijst heeft, kan altijd tijdens de etappe terecht bij één van de vele WNF’ers die meelopen.
Als we naar buiten gaan voor de groepsfoto regent het….. NIET! Hoera!
‘Allemaal lachen!! 3-2-1..’
‘En nog één: 3-2-1..’
‘En nog een laatste: 3-2-1. Jaaaaa, ok, we kunnen!!’ roep ik voordat ik zelf nog snel even naar binnen piep om te plassen.
Marijke vraagt me via de walky-talky waar ik ben. ‘Marijke! Roswitha hier! Ja, Ik kom eraan!!’
Mijn rugzak hobbelt vrolijk mee terwijl ik door het zand ren richting strandkar.
‘Wil jij rijden?’ vraagt Marijke. ‘Ja! Nee! Straks! Eerst kijken hoe jij ’t doet.’
Hobbel-hobbel… oeh, dat gaat best snel… leuk!
‘Dus alleen gas geven, beetje sturen en af en toe remmen? Oh.. ja, dan wil ik wel!’
Vanaf dat moment gaat alles in een stroomversnelling.
Rijden, remmen, hobbeldebobbel.
‘Hee, daar staan die muzikanten van vanochtend onder de Pier te spelen. Wat leuk!’
‘Oh wacht, heeft iemand daar een wulkenei? Ja, dat is er één! U bent de eerste & gelukkige winnaar van een WNF dopper!’
Hobbeldebobbel.. ‘Haha, echt leuk, zo’n strandkar!’
‘Oh! Ja! Gooi dat stuk hout inderdaad maar achterop! Dankjewel!’
Hobbeldebobbel… ‘Kijk uit voor die kuil!’ roept Marijke en gelukkig doet het stuur precies wat ik wil: er strak omheen.
‘Hee, daar zwaait een meisje, even daarheen…’
‘Ja, dat is een roggenei! Goed zeg! Even een foto voor Facebook. Hoe heet je? Esmee? Kijk eens wat je gewonnen hebt: een knuffel zeester! Lief hè?’
Vrrrrroemm!! Daar gaan we weer!
Om 13 uur lunchen we op het strand. Terwijl de meesten een broodje eten, graven anderen nog een groot visnet uit.
Tja, als je eenmaal het virus te pakken hebt…
‘Mag ik weer? Ja, mag ik weer rijden??’
Als het na 14 uur dan toch begint te regenen, hebben Marijke en ik nog nergens last van. Wij karren met de wind mee en zitten lekker beschut door de Beach Cleanup banner die achter ons met tie-wraps vast zit.
De strandkar raakt gedurende de dag snel vol met nog meer hout en gevulde, zware zakken. Tussentijds moeten we dan ook wegen en het vuil netjes achterlaten aan de duinrand, waar de Gemeente Wassenaar het de volgende dag zal ophalen.
De zakken worden steeds nauwkeurig gewogen, de houten balken en pallets worden geschat door ervaringsdeskundige Merijn.
‘En hoe zwaar schat je dat ik ben?’ floept er bij mij uit en voordat ik het weet word ik opgetild: ’43 kg!’ roept Merijn zelfverzekerd.
Haha! Oeps! Nee dus.
We houden ’t er maar op dat na al die zware zakken en balken tillen het lastig is iets lichters in te schatten…
Tegen 15 uur zien we opeens weer enkele strandtenten.
Zou daar al de Zeester zijn? ‘Kun jij het zien?’ vraag ik aan Marijke terwijl ik de enthousiast wapperende Boskalis vlag weer eens uit mijn gezicht veeg.
‘Jaaaa! De Zeester! We hebben ’t gehaald!’
Maar… eerlijk is eerlijk… sportief als we zijn, rijden we terug – nu wel met de regen vol in ’t gezicht- om de deelnemers te verlossen van hun zakken & grijpers en ze aan te moedigen voor nog die laatste paar honderd meters:
‘Jullie hebben ’t gered! Jullie zijn er bijna! Bitterballen, drank en warmte: die kant op!!’
158 Verzopen katjes (en één gewonde meeuw die later door de dierenambulance Den Haag wordt opgehaald) komen bij de finish aan.
We worden verwelkomd door gezellige gipsy muziek en nog steeds vrolijke WNF’ers die drankmuntjes uitdelen.
Mmmm, er gaat niets boven een welverdiend biertje!
Marijke en ik berekenen nog snel het eindresultaat van vandaag: 660 kg, deelt Floris tijdens zijn laatste toespraak van de dag mee.
De eerste HTM-bus staat al om 16:15 uur klaar. De tweede en derde volgen iets erna.
Als iedereen weer huiswaarts keert en wij weer terug bij het startpunt zijn, besluiten we de dag af te sluiten met wat eten…. Kibbelingggggggggggggggggg!!!
‘Proost iedereen, op een super geslaagde dag!’
– Tekst: Roswitha Kamps -