Om hun tijd op Vrijeschool De Strijene in Oosterhout af te sluiten besloten 25 leerlingen en hun juf Pam geen eindmusical te maken, maar een heuse speelfilm. Het werd een spannende film over een boef die liegt over zijn recyclingplannen en stiekem afval in de rivier dumpt, waardoor het de Noordzee instroomt. De helden van het verhaal steken daar gelukkig een stokje voor. De leerlingen maakten een supertoffe film – en bovendien haalden ze €2000,- op voor Stichting De Noordzee. Een prachtige prestatie! Stichting De Noordzee skypete met de klas en was aanwezig bij de première in theater De Schelleboom en genoot van de grappige, slimme en optimistische film.
Initiatiefnemer van de film was Pam Verwoolde, leerkracht van groep 8: “Ik heb het idee voorgelegd aan de klas en die was meteen enthousiast. Vervolgens hebben zij alles zelf ter hand genomen. Het script, de film, de pr, de sponsoring, de website, de gesprekken met officiële instanties zoals de gemeente, politie, Albert Heijn, Stichting De Noordzee, ORTS en ga zo maar door. Het mes sneed werkelijk aan alle kanten. De leerlingen hebben hier ongelooflijk veel van geleerd, ze hebben er plezier aan beleefd en ze hebben € 2.000 geschonken aan Stichting De Noordzee.”
Geschrokken van de plasticsoep
De première vond plaats in theater de Schelleboom. Hier stapten eerst de genodigden over de rode loper en vervolgens de acteurs. Daarna was er de film van ruim een half uur, met als bonus “de grappigste bloopers ooit”. “Ter voorbereiding moesten we natuurlijk in het probleem duiken”, vertelt Robin Schouten: “Ik ben daar echt van geschrokken. Ik ontdekte toen pas hoe groot het plasticprobleem is, terwijl je aan de andere kant soms te lui kon zijn om naar de plasticbak te lopen.” Vervolgens moest er een verhaal en een script op tafel komen. “Het schrijven was te gek”, vertellen Rosa van Beek en Martijn Roovers.“Maar nog meer te gek was het om te zien hoe het door anderen werd gespeeld en gefilmd.” Yara van Staalduinen: “Dat spelen was inderdaad een dingetje. Je moest je rol kennen en harder praten dan normaal. Het is gelukkig allemaal goed gekomen.”