MSC blijft beste keurmerk wildgevangen vis

In de NRC en de NRC-Next konden we vandaag lezen dat het MSC keurmerk voor vis misschien toch niet helemaal betrouwbaar is. Het bericht refereert aan een opinie-artikel van een aantal visserijbiologen in het wetenschappelijke blad Nature. De biologen maken zich zorgen over een toenemend aantal certificeringen van visserijen die nog niet echt bewezen duurzaam zijn. Dat zou de betrouwbaarheid van het MSC label ondergraven.
Maar waarom zetten wij het MSC label dan toch op de VISwijzer naast onze eigen beoordeling?
De reden is simpel: de VISwijzer is een advies, en Stichting De Noordzee kan niet gaan controleren of de vissers en viskwekers zich houden aan de beoordeling. De VISwijzer is dus geen keurmerk. Een keurmerk biedt deze garantie wel.
Om een duurzaamheidsclaim op je product te mogen zetten is het ’t beste om dat onafhankelijk te laten beoordelen. En dat kan met het MSC-keurmerk. Van de keurmerken en labels voor vis is het MSC het meest grondige en volgens ons daarom het meest geloofwaardige.
Het MSC heeft een aantal sterke punten: in de certificering zit een ‘verbetertraject’: de visserij moet een aantal huiswerkopdrachten doen om het certificaat te mogen blijven houden. Dat huiswerk komt meestal neer op het verzamelen van aanvullende gegevens over de bijvangst, of over het visbestand. Die gegevens kunnen dan weer bijdragen tot verbetering van het beheer. Bovendien wordt de traceerbaarheid van de vis scherp in de gaten gehouden, zodat er niet gesjoemeld kan worden met het label. Maar daarmee is het nog geen ideaal label, en zou het zelfs aan zijn succes ten onder kunnen gaan als er niet een paar dingen veranderen, volgens de biologen. In die mening kunnen wij ons wel vinden.
Volgens de auteurs van het artikel in Nature is met name de onafhankelijke beoordeling een zwakke plek in het systeem. Bij een certificeringsbureau dat het niet zo nauw neemt met de MSC regels is de ‘slagingskans’ voor een visserij hoger, waardoor ze mogelijk meer klandizie trekken. De MSC regels moeten dus niet voor interpretatie vatbaar kunnen zijn.
De auteurs vinden ook dat het systeem te weinig toegankelijk is voor kleinschalige visserijen, terwijl die vaak behoorlijk duurzaam zijn. De markt wordt zo verstoord. Daar hebben ze een punt. Aan de andere kant: door de certificering van grootschalige visserijen kan veel meer ‘netto milieuwinst’ worden geboekt.
Iedere organisatie kan zijn mening hebben over het MSC-keurmerk en de visserijen die gecertificeerd worden. Het sterke van MSC is dat ze open staan voor die meningen: organisaties als Stichting De Noordzee en het Wereld Natuur Fonds hebben middels een plek in de ‘Stakeholder Council’ invloed op het beleid van het MSC. Daar adviseren we het MSC over de zaken die naar onze mening verbeterd kunnen worden. En wat nog belangrijker is: het certificeringsproces zelf is volledig transparant, dus we proberen zoveel mogelijk commentaar te geven op een visserij in die fase. Het is heel belangrijk dat wij juist in die fase heel kritisch kunnen zijn, want anders bestaat er inderdaad het risico dat een certificeerder het wat minder nauw neemt met de regels. En dan wordt de betrouwbaarheid van het MSC ondermijnd.
Er zijn dus haken en ogen, maar wat SDN betreft: eet met gerust hart vis met het MSC-keurmerk.