Als je een keer in de ban bent van de zee, dan laat het je nooit meer los. Waar dat dan voor mij begonnen is, vind ik moeilijk te zeggen. Misschien al generaties voor mij: mijn opa en oma leerden elkaar kennen op Texel. Mijn moeder werd er geboren. Als kind gingen we altijd op vakantie naar Terschelling. Zand, strand, duinen en kwelders, het geluid van de branding, meeuwen of scholeksters. Ik hoef er maar een glimp van te zien of er een fractie van te horen en ik ben in een beter humeur.

Toen Rijkswaterstaat de samenwerking met natuurorganisaties zocht om meer aandacht te geven aan natuur bij het uitvoeren van het kustbeheer, werd ik het gezicht van die samenwerking. Het project werd mijn kindje en uit het kind groeide de missie om de natuur voorop te zetten bij de bescherming van het land tegen de zee. Zeespiegelstijging vraagt een intensiever kustbeheer, en dan moet ook de aandacht voor de natuur toenemen. Soms kan de natuur ons helpen met kwelders of natuurlijke riffen, maar dan moeten we het wel zien. Soms kunnen we de natuur helpen door een slim suppletieontwerp, maar dan moeten we het wel doen!