Met toenemend ongeloof zat ik gisteren te kijken naar een Nieuwsuur reportage over een dubbele vangstboekhouding bij rederij Parlevliet & vd Plas. Volgens Nieuwsuur kwamen de vangsten van de boekhouding van de kapitein stelselmatig niet overeen met de vangsten die officieel opgegeven waren. Het verschil in vangst tussen de twee boekhoudingen was namelijk teruggegooid. En het ging niet over een paar haringen, maar over ongeveer 25% van de totale vangst.
Teruggooien van ongewilde bijvangst mag – nog wel. Maar highgraden, het teruggooien van marktwaardige vis, is sinds 2009 verboden. En dat is wat hier het geval was. De eigenaar van de rederij zegt in zijn verweer dat het allemaal niet waar is. Immers, er is geen reden om te highgraden. Maar waarom werd dat dan wel voor 2009 gedaan? En onafhankelijke cijfers geven aan dat discards (teruggegooide vis) slechts 1% zijn. Maar dat is logisch, want die cijfers zijn gebaseerd op het officiële logboek.
Het probleem discardcijfers in het algemeen is dat ze zijn gebaseerd op een heel beperkte set gegevens. Er is maar op een fractie van alle zeereizen een onafhankelijke waarnemer aan boord. En de vissers kijken wel uit om net op die reizen illegale dingen te doen. De enige manier om beter zicht te krijgen op vangsten en aanlandingen, is automatische elektronische registratie van de vangst en aanlanding, in plaats van handgeschreven cijfertjes in een logboek. Een visser zal dit Big Brother vinden, maar waarom is het in de meeste bedrijfstakken wel normaal dat het bedrijf kan aantonen dat het zich aan de regels houdt? Bij de visserij mag schijnbaar alles, tenzij de overheid kan aantonen dat je fout zit. Ik denk dat het andersom moet. De verantwoordelijkheid moet bij de visser liggen. En een visser die niets te verbergen heeft, moet dat ook durven laten zien. Maar schijnbaar is er nog veel te verbergen.
Auteur: Christien Absil.
Zie hier de Nieuwsuur uitzending.
Vangstregistratie visserij blijkt een zooitje
leestijd: < 1 minuut