Water van 10 graden en knabbelende zeehonden - Stichting De Noordzee

Na een dag op het schip krijg ik het ritme een beetje door. Alles hangt af van het moment tussen eb en vloed wanneer de stroming minimaal is: de kentering. Zeker rond de Farne eilanden waar sterke stromingen ontstaan doordat water met het getij door dieptes en ondieptes en nauwe doorgangen stroomt. Elke duik bestaat uit een briefing, het aandoen van de uitrusting, de duik zelf en de nabespreking. De ervaren duikers doorlopen het proces geroutineerd. Als zaken even anders lopen dan gepland, wordt dat snel en kordaat opgelost.

We zijn aangekomen bij de Farne eilanden die bekend staan om de mooie natuur en de wrakken. Op de door de vogels wit gepoepte rotsen zitten duizenden zeekoeten, papegaaiduikers en een ook wat alken. Ook liggen er enkele tientallen grijze zeehonden. Daar is het de duikers en snorkelaars om te doen. Met een beetje geluk kun je tussen de kelpbladeren met een speelse zeehond zwemmen.

De natpakken, het water van 10 graden en de verhalen over knabbelende zeehonden weerhouden Han Lindeboom, Hein Sas en mijzelf er niet van te gaan snorkelen. Daar krijgen we geen spijt van! Het ijskoude water dat na het overboordstappen mijn pak instroomt, warmt snel op. Als ik rustig zwem, stroomt er ook niet te veel koud water meer bij.

Wanneer ik me niet meer zo druk maak over het koude water, zie ik boven water dat er op 20 meter afstand nog een paar zeehonden op de rotsen liggen. Ze glijden het water in. Zenuwachtig zoek ik onderwater waar ze gebleven zijn. Ik voel iets. Het is een van Heins vinnen. Kort daarna zijn daar ineens de ronde ogen en het slanke lijf van een kleine grijze zeehond. Vanaf een paar meter kijkt hij nieuwsgierig naar wat er nu voor hem in het water drijft. Telkens komt hij even kijken en neemt dan weer afstand tot hij, overdonderd door Heins enthousiaste borstcrawl, verdwijnt achter het kelp. Niet veel later schiet hij naar de diepte.

Wat een geweldige ervaring! Het hart pompt en het bloed stroomt. Opgewonden snorkelen we nog twintig minuten langer tussen de kelpbladeren, maar geen (zee)hond meer te zien. Tegenwoordig zijn zaken alleen echt gebeurd als het op de gevoelige plaat staat. Gelukkig is dat zo.